Dit is voor mijn Nederlandse lezers.

Na een jaar in de VS mag ik weer lekker met de trein van Schiphol naar Goes. Dat is leuk want ik kan dingen doen zoals de Metro lezen waar Sneijder nog altijd op de voorpagina staat en Patricia Paay in lettergrootte 105 wordt genoemd alsof het een ziekte is en je kunt lezen over leuke ideeen om wat creatiefs met je festivalbandjes to doen. Het stopwoord ‘gewoon’ of ‘lekker’ komt in 50% van de zinnen voor. ‘Gewoon lekker’ staat op zichzelf zelfs op zichzelf. Het weerbericht belooft alles voor de komende drie dagen: storm, regen, hagel, onweer, zon en wolken. Garfield is nog steeds leuk.

Ik kan toeslag kopen voor de hogesnelheidslijn tussen Schiphol en Rotterdam, gewoon om luxe te doen want het maakt toch niks uit als ik op Rotterdam over moet stappen in de trein die om dezelfde tijd vertrok van het vliegveld maar er 25 minuten langer over deed. En als ik de WC doortrek kan naar het spoor kijken. Bij het overstappen slenter ik de Albert Heijn binnen om niets in het beijzonder te kopen, maar in elk geval mijn Nederlands op te rakelen voordat ik mezelf voor lul zet bij de familie.

Bloemen, kebab en vers brood — daar ruikt het naar in de spoortunnel onder Rotterdam Centraal. Man, ik wil een broodje kroket, maar niet uit de muur want die zijn goor.

Iedereen zeikt over alles, draagt hetzelfde, heeft haast en kijkt me aan alsof ik Amerikaanse ben. Betekent dat ik me te goed aangepast heb? Misschien zijn het mijn schoenen, of de vlek op mijn spijkerbroek — een Nederlander zal het opmerken. Ik kan niet wachten om de Etos in the gaan want alles is 3x goedkoper dan in Amerika en je kunt gewoon Strepsils kopen.

OK er is een jonge vrouw met groen haar en plateauzolen, maar veel gekker wordt het niet in Nederland. Je ziet hier geen mannen met roze mallots en blauwe baarden die meelopen in protest voor vrouwnerechten. Wat dat betreft loopt NL wat achter op emancipatie. Ik voel me ineens niet zo lang meer.

Als ik uitstap in Goes staat mijn papa me daar op te wachten. Het is tijd.